Թուրքիայի ցեղասպան դիմագիծը
Նվաճողական քաղաքականության արդյունքում ձևավորված արհեստածին Թուրքիան կազմավորման առաջին իսկ օրվանից վարում Է ցեղասպան քաղաքականություն: Բնաջնջելով տարածաշրջանի ազգերին, զավթելով նրանց պատմական հայրենիքը և ոչնչացնելով ու յուրացնելով համաշխարհային քաղաքակրթության արժեք հանդիսացող հարուստ մշակութային ժառանգությունը: Այդ ցեղասպան քաղաքականությունից զերծ չմնաց նաև հայ ժողովուրդը: Պետական մակարդակով /տարբեր փուլերով/ սկսվեց իրագործվել Հայոց ցեղասպանությունը՝ էթնիկական բնաջնջման ենթարկելով և զավթելով մեր հայրենքի զգալի մասը, դրան զուգահեռ յուրացնելով և ոչնչացնելով հազարամյակների ընթացքում ստեղծված հարուստ մշակութային ժառանգությունը:
107 տարի առաջ իրկանացվեց մարդկության պատմության ամենադաժան ցեղասպանությունն ու 20-րդ դարի առաջին ռազմական հանցագործությունը, որին զոհ գնացին 1,5 միլիոն մեր հայրենակիցները, այդ թվում՝ ժամանակի նշանավոր մտավորականները:Այն, որ Հայոց ցեղասպանությունն ամենայն մանրամասնությամբ կազմակերպվել և իրականցվել է պետական մակարդակով, փաստ է, որի առնչությամբ առկա են հազարավոր անհերքելի ապացույցներ, որոնց մի մասին կարող եք ծանոթանալ մեր հեղինակած «Հայերի ցեղասպանությունն Օսմանյան կայսրությունում. փաստեր ընդդեմ կեղծիքի» վերտառությամբ հոդվածում/https://aga-tribunal.info/hovik-avanesov_24-04-2020/?fbclid=IwAR040fu5B40NhMDv4ZK_jXP2XNcsR8xa0wwtAYg8NGMCoKJdqCXbTG9vgxU/
Թուրքիայի ցեղասպան և զավթողական քաղաքականության արդյունքում 1918 թվականին աշխարհի քաղաքական քարտեզի վրա հայտնվեց Ադրբեջան արհետսատածին կազմավորումը: Հայոց ցեղասպանությունն արժանի իրավական ու քաղաքական գնահատական չստացավ, ինչը ձևավորեց անպատժելիության մթնոլորտ՝ պարարտ հող նախապատրաստելով հետագա ցեղասպան, էթնիկական զտումների և պետական ահաբեկչական քաղաքականության համար: Այդ քաղաքականությանը մենք ականատես եղանք բազմիցս: Հիշենք վերոնշյալ երկու արհեստածին կազմավորումների կողմից Բաքվում, Սումգայիթում, Գանձակում, Շուշիում, Օղակ ահաբեկչական գործողությունների ընթացքում, Մարաղայում և այլ բնակավայրերում իրականացված վայրագությունները: Թուրք-ադրբեջանական տանդեմին հայ ժողովուրդը դիմակայեց ազգային- ազատագրական պայքարով՝ հայկական պատմական տարածքների մի հատվածի վրա վերականգնելով հայկական պետականությունը:
Վերոհիշյալ ցեղասպանական գործողություների համար ո՛չ Թուրքիան, ո´չ էլ Ադրբեջանը պատասխանատվության չենթարկվեցին: Ավելին, կազմակերպիչներն ու իրականացնողները, ինչպես 107 տարի առաջ, այնպես էլ հիմա, այս երկու ցեղասպան պետություններն են: Այդ անպատժելիության հետևանքը 2020 թվականին Արցախի դեմ սանձազերծված լայնածավալ պատերազմն էր՝ միջազգային վարձկան ահաբեկիչների ներգրավվածությամբ, որի ընթացքում Թուրքիան և Ադրբեջանն իրականացրին բազմաթիվ ռազմական հանցագործություններ՝ շարունակելով իրենց ցեղասպան ձեռագիրը: Այդ ագրեսիայի հետևանքով բռնազավթվեց Արցախի Հանրապետության տարածքի շուրջ 75 տոկոսը, իսկ այնտեղ գնվող հարուստ մշակութային ժառանգության մի զգալի հատվածն ոչնչացվեց և յուրացվեց, իսկ մնացածը գտնվում է վտանգի տակ:
Ինչպես 107 տարի առաջ, այնպես էլ այժմ ո՛չ Թուրքիայի, ո´չ էլ Ադրբեջանի ձեռագիրը չի փոխվել, ցավոք, չի էլ փոխվելու: Ասվածի վառ ապացույցն ամենօրյա պարբերականությամբ իրականացվող հոգեբանական ահաբեկչությունն ու խաղաղ բնակչության և քաղաքացիական ենթակառուցվածքների թիրախավորումն է: Այս համատեքստում խոսել խաղաղության մասին առնվազը միամտություն է:
Թուրքիայի և Ադրբեջանի ցեղասպան քաղաքականթյանը դիմակայելու համար անհրաժեշտ է համախմբավծություն և պայքար՝ հանուն բռնազավթված հայկական տարածքների ազատագրման, միայն այդ պարագայում կլինի լիակատար խաղաղություն:
Կովկասագիտության կենտրոնի ղեկավար՝ Հովիկ Ավանեսով